Περιοχή Δ.Ε.Σπερχειάδας

Στα χρόνια της τουρκοκρατίας έχουν τις ρίζες τους ένα πλήθος λαϊκά ήθη κι έθιμα, λαϊκές εκδηλώσεις, πολιτιστικά στοιχεία, αυτά που ονομάζουμε σήμερα λαϊκή παράδοση. Πάντοτε ο λαός μας δίπλα στις πίκρες της ζωής αναζητάει τη χαρά, μέσα στον πόνο του γυρεύει λίγη διασκέδαση και ψυχαγωγία. Αυτές οι ανάγκες δημιούργησαν λογής λογής πολιτιστικά και πνευματικά αγαθά, όπως δημοτική μουσική και τραγούδια, χορό, παραμύθια, παροιμίες και θρύλους κι όλα τα παράγωγα της λαϊκής θυμοσοφίας. Συντρόφευαν τους χωριανούς σε κάθε κοινωνική μα και επαγγελματική τους δραστηριότητα: Γιορτές, πανηγύρια, γάμοι, αρραβώνες, βαφτίσια, νυχτέρια, ξεφλουδίσματα, άλεσμα στο μύλο, θέρος, τρύγος… Αυτά, συντροφιά με το εθιμικό δίκαιο κάθε χωριού, δημιουργούσαν σχέσεις αγάπης, οικειότητας και ανθρωπιάς. Η αλληλοβοήθεια, η φιλία, η φιλοξενία, η αμοιβαία εμπιστοσύνη, η ανοιχτή και πάντα ζεστή ανθρώπινη καρδιά ήταν αρετές και βιώματα που χαρακτήριζαν την κοινωνική ζωή του παλιού καιρού. Αυτός ο λαϊκός πολιτισμός με την ομορφιά των παλιών ηθών και εθίμων αχνοφέγγει και ξεθωριάζει σιγά σιγά μπροστά στη σαρωτική μανία του σύγχρονου πολιτισμού.

 

Γιορτές και πανηγύρια

Στις θρησκευτικές γιορτές, στις εκκλησιές και στα ξωκλήσια, καθώς και στα μοναστήρια γίνονταν από κείνα τα χρόνια συγκεντρώσεις προσκυνητών. Η συνάφεια αυτή γεννούσε αισιοδοξία, κέφι και γλέντι στο πλήθος που δημιουργούσε το πανηγύρι. Στις πανηγυριώτικες αυτές συγκεντρώσεις οι χωρικοί μας πλάταιναν τις γνώσεις τους, πληροφορούνταν τα νέα άλλων χωριών, αντάλλασσαν γνώμες, έδεναν συμφωνίες, έκαναν συνοικέσια, μα προπάντων ξεσπούσαν σε γλέντι. Ευκαιρίες κοινής χαράς που σφυρηλατούσαν την αρμονία της κοινωνικής ζωής του χωριού, δημιουργώντας ακατάλυτους δεσμούς. Καθιέρωσαν τα πανηγύρια αυτά κυρίως τους καλοκαιρινούς μήνες και τα ξωπάγκυρα σε γραφικές τοποθεσίες και εκκλησάκια την ημέρα γιορτής των αγίων που προσκυνούσαν και τιμούσαν. Ξεχώριζε η ημέρα του πανηγυριού στο χωριό και άλλαζε όψη με τη θρησκευτική και γιορταστική του μορφή. Ατμόσφαιρα ανέφελης οικειότητας, αγάπης και κεφιού επικρατούσε σε χωριανούς και πανηγυριώτες. Στην πλατεία, το «χοροστάσι», συνήθως δίπλα από την εκκλησία, κάτω από τα βαθύσκιωτα δέντρα και τη γάργαρη πέτρινη βρύση, στρώνονταν τα τραπέζια και στήνονταν οι χοροί με τα όργανα ή τα τραγούδια με το στόμα. Κατά μεγάλες ομάδες συνέρεαν και στα γειτονικά μοναστήρια της Αγάθωνης , του Προυσσού και της Αρτοτίνας, ανήμερα της γιορτής των. Όλα τα χωριά μας είχαν το δικό τους πανηγύρι. Πανηγυρίζουν, ακόμα και μέχρι σήμερα, ως εξής: Άγιος Σώστης: 21 Μαϊου, Ανατολή: 15 Αυγούστου, Άνω Καλλιθέα: 15 Αυγούστου, Αργύρια: 26 Ιουλίου, Γαρδίκι: 15 Αυγούστου, Δίλοφο: 20 Ιουλίου, Καμπιά: 20 Ιουλίου (παλιά 21 Μαϊου), Κανάλια: 8 Σεπτεμβρίου, Κάτω Καλλιθέα: 2 Μαϊου, Κλωνί: 27 Ιουλίου, Κολοκυθιά: 15 Αυγούστου, Κουτσούφλιανη: 30 Ιουνίου, Κυριακοχώρι: 20 Ιουλίου, Λευκάδα: 21 Μαϊου, Μάρμαρα 23 Αυγούστου, Μεσοποταμία: 20 Ιουλίου, Νικολίτσι: 15 Αυγούστου, Παλαιοβράχα: 15 Αυγούστου, Παλαιοχώρι: 20 Ιουλίου, Περιβόλι: 6 Αυγούστου (παλιά 8 Σεπτεμβρίου), Πίτσι: 30 Ιουνίου, Πλάτανος: 6 Αυγούστου, Πουγκάκια: 15 Αυγούστου, Φτέρη: 2 Μαϊου, Σπερχειάδα: 26 Ιουλίου, (Γόριανη: 15 Αυγούστου).

Περίμεναν τις γιορτές τα χωριά μας σαν μεγάλο γεγονός. Από την παραμονή ακόμα, από την ώρα που η καμπάνα θα χτύπαγε εσπερινό, σταματούσε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα. Ανήμερα της γιορτής η εκκλησιά γέμιζε και αφού τελείωνε το τελετουργικό, άρχιζαν μετά το μεσημέρι, οι επισκέψεις. Παρέες παρέες επισκέπτονταν τους εορτάζοντες. Οι πόρτες πάντοτε διάπλατα ανοιχτές για όλους. Μετά το σερβίρισμα του γλυκού ακολουθούσε ο μεζές και το κρασί. Άρχιζαν τα τραγούδια και οι χοροί που κατέληγαν σε τρικούβερτο γλέντι. Όπου δε υπήρχαν και τοπικές λαϊκές ορχήστρες το κέφι ήταν ατέλειωτο. Στους χειμωνιάτικους μήνες, η βροχή και το χιόνι δεν στέκονταν εμπόδιο, ίσα ίσα μάλιστα.

Η υποβάθμιση ή και η παραμόρφωση χαρακτηρίζει σήμερα τις γιορτές και τα πανηγύρια. Οι καιροί άλλαξαν…

 

Τραγούδια και χοροί

Στις μεγάλες θρησκευτικές και ονομαστικές γιορτές, στα πανηγύρια, στους γάμους, αρραβώνες και βαφτίσια, στα νυχτέρια του χειμώνα, στις αλληλοβοηθητικές δουλειές (θέρος, αλώνισμα, ξεφλουδίσματα), το δημοτικό τραγούδι κρατά εξέχουσα θέση. Εκφράζοντας την ιστορία, τους πόθους και τα συναισθήματα του λαού μας συνοδεύει όλες σχεδόν τις κοινωνικές του δραστηριότητες. Τραγούδια της Ρούμελης, του Μωριά και της Ηπείρου τραγουδιούνται και χορεύονται στον τόπο μας. Τραγουδιούνται με το στόμα ατομικά κι ομαδικά ή με διαδοχικές επαναλήψεις των στίχων από δυο ομάδες. Πολλές φορές στίχοι των τραγουδιών παραφράζονται και έχουμε κάποιες τοπικές παραλλαγές. Οι πιο συνηθισμένοι χοροί είναι ο τσάμικος, ο συρτός, ο καλαματιανός και ο χορός στα «τρία».

Τους χορούς συνόδευαν, όπου υπήρχε δυνατότητα, και λαϊκά τοπικά όργανα. Αυτά ήταν συνήθως το κλαρίνο, το βιολί , το σαντούρι, η κιθάρα και το νταούλι. Βοσκοί και γεωργοί έπαιζαν και φλογέρα. Σε αρκετά χωριά υπήρχαν ερασιτεχνικές και επαγγελματικές ορχήστρες (κομπανίες ή ζυγιές), οι οποίες κάλυπταν και τις ανάγκες διπλανών χωριών. Δεν έλειπαν βέβαια και οι περιπλανώμενοι οργανοπαίχτες που έδιναν και δίνουν τακτικά το παρών στις ονομαστικές γιορτές, στους γάμους και στα πανηγύρια, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια. Γνωστοί οργανοπαίχτες ήταν: Από τη Σπερχειάδα οι Γκαβαλίνης Θανάσης, Καραμέρης Ηλίας (κλαρίνο), Γκαβαλίνης Ηλίας, Ζούμπος Αποστόλης, Καραμέρης Γιάννης (βιολί), Νικολόπουλος Βάγιας, Νικόπουλος Νίκος (σαντούρι), Γκαβαλίνης Αριστείδης, Παπασταθόπουλος Γιώργος (κιθάρα), Λέτσος Γιώργος (λαούτο), Καραγιαννόπουλος Γιάννης (νταούλι). Από τα Μάρμαρα οι Καραγεώργος Σπύρος και Στέλιος, Σκαφίδας Νίκος, Παρλαβάντζας Δημήτριος και Ιωάννης (κλαρίνο), Καραγεώργος Γρηγόρης (κιθάρα και τραγούδι), Γουβάλας Δημήτριος (βιολί), Τσιντσιλώνης Νίκος (ντέλφι και νταούλι). Από τη Στάγια οι Ρήγας Γιώργος (σαντούρι), Μπαλαγιάννης Βαγγέλης (κλαρίνο), Θανασούρας Κώστας (βιολί). Από τη Λευκάδα οι Μπότσης Κώστας (κλαρίνο), Μπότσης Μιλτιάδης (βιολί), Μπότσης Γιώργος (ακορντεόν), Τσατσαρής Φάνης (κιθάρα). Από τα Αργύρια οι Τσαπούρας Παντελής και Γρηγόρης, Μαργαρίτης Γρηγόρης (κλαρίνο), Μπαλτογιάννης Κώστας (βιολί). Από το Νικολίτσι Κοντοδήμας Νίκος (βιολί), Κοντοδήμας Γρηγόρης (σαντούρι). Επίσης γνωστοί οργανοπαίχτες ήταν και οι: Ραχούτης Θανάσης από το Γαρδίκι (λαούτο), Κούτρας Γιάννης από την Κολοκυθιά (κλαρίνο), Ναούμης Θανάσης από τη Μεσοποταμία (βιολί) κ.ά.

Η γλώσσα

Η γλώσσα που μιλιέται σήμερα στην περιοχή μας είναι η γνήσια, καθαρή νεοελληνική- δημοτική γλώσσα, με πλούσιο λεξιλόγιο και πολλούς ιδιωματισμούς και δεν παρουσιάζει μεγάλες διαφορές στην προφορά της, όπως σε άλλες περιοχές. Το λεξιλόγιο αυτό έχει τη ρίζα του στην αρχαία ελληνική γλώσσα, η οποία δεν αλλοιώθηκε με το πέρασμα από την πατρίδα μας επιδρομέων. Σλάβοι, Βλάχοι, Τούρκοι, άφησαν με το πέρασμά τους γλωσσικά κατάλοιπα. Οι ξενικές αυτές λέξεις αφομοιώθηκαν γραμματικά και συντακτικά με τις γνήσιες ελληνικές λέξεις, κάνοντας πιο πλούσιο και πιο εκφραστικό το λεξιλόγιο. Αρβανίτικα μιλούσαν κάποιοι παλιά στο Κυριακοχώρι, όπως ακούγεται στην τοπική παράδοση. Ως σλάβικα τοπωνύμια θεωρούνται τα ονόματα: Βίστριζα, Μαρίτσα, Μπρούφλιανη, Μούστροβο, Σέλιανη, Γουλινάς, Γαρδίκι.

Η ντόπια προφορά της γλώσσας είναι η συνηθισμένη ρουμελιώτικη. Κάπως βαριά, με χαρακτηριστικά ιδιώματα, όπως:
* Τα άτονα ο και ω προφέρονται ου, τα ε και αι προφέρονται ι: όμορφους (όμορφος), φουνή (φωνή), κιφάτος (κεφάτος), πιδί (παιδί).
* Τα άτονα ι, η, ει, οι, υ, ω, ου παθαίνουν συγκοπή ή αποβολή: μ’σός (μισός), αμπέλ’ (αμπέλι), ζ’μιά (ζημιά), Λέν’ (Λένη), π΄νάω (πεινάω), κάτ’κος (κάτοικος), σ’κιά (συκιά), ζ’νάρι (ζωνάρι), πίτ’ρα (πίτουρα).
* Στις καταλήξεις -εις πολλές φορές το δίψηφο ει διατηρεί μια πολύ αδύνατη και γρήγορη φωνή ι: πίν(ι)ς, θέλ(ι)ς.
* Αποκόβεται το άτονο αρχικό φωνήεν: γελάδα (αγελάδα), Λένη (Ελένη).
* Τα άρθρα της, τις, τους προφέρονται τς, όπως και το άρθρο το προφέρεται του. (τ’ς Παναγίας, του πανί).

Η φθορά και η αλλοίωση, κατά την προφορά, των γλωσσικών στοιχείων ήταν πιο μεγάλες τα παλιότερα χρόνια. Επίσης μεγάλες ήταν και στα απόμερα ή με μεγάλο υψόμετρο χωριά.

 

Η πλατεία του χωριού

Ο κατ΄ εξοχήν τόπος των κοινωνικών αλλά και οικονομικών δραστηριοτήτων του χωριού ήταν η πλατεία. Σε απλόχωρο μέρος, στη μέση περίπου του χωριού και συνήθως δίπλα από την εκκλησία και τη γάργαρη πέτρινη βρύση, κάτω από βαθύσκια δέντρα, με τα μαγαζιά τριγύρω, ήταν ο πνεύμονας, το επίκεντρο της μικρής κοινωνίας. Εκεί στρώνονταν τα τραπέζια και στήνονταν οι χοροί στα πανηγύρια (χοροστάσι). Εκεί οι χωριανοί έκαναν τις «συμμαζώξεις» για την εκλογή οργάνων αυτοδιοίκησης, για τον ορισμό του αγροφύλακα, του δραγάτη, του νεροφόρου, για τον πλειστηριασμό λιβαδιών και για κάθε θέμα που ενδιέφερε το χωριό. Εκεί αντάμωναν μετά από την εκκλησία τις Κυριακές και αργίες, αλλά και κάθε βράδυ οι χωριανοί για να πληροφορηθούν τα «νέα», να ανταλλάξουν σκέψεις, να ασχοληθούν με τη λύση προβλημάτων της καθημερινής ζωής. Ακόμα και σήμερα η πλατεία, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, αποτελεί το σημείο αναφοράς του χωριού.

 

Η καμπάνα της εκκλησιάς

Ψηλότερα από τις στέγες των σπιτιών του χωριού, επιβλητικά δεσπόζουν ο τρούλος και το καμπαναριό της εκκλησιάς. Η βαθιά πίστη και ο «φόβος Θεού» πάντα συντρόφευαν το λαό μας και έχουν ζυμωθεί με τη χριστιανική, εθνική και κοινωνική μας παράδοση. Χωριό χωρίς εκκλησιά δε στέριωσε ποτέ κι εκκλησιά χωρίς καμπάνα και σήμαντρο δε λειτούργησε ποτέ. Όλα τα χωριά έχουν τον πολιούχο τους. Στη χάρη του έχουν αφιερωμένη τη μεγάλη, συνήθως πετρόχτιστη, εκκλησιά, ενώ δε λείπουν και τα εξωκλήσια. Οι σημερινοί ναοί χτίστηκαν ή ανακαινίστηκαν στο σύνολό τους μετά την απελευθέρωση από τον τουρκικό ζυγό. Στα χρόνια της τουρκοκρατίας τα μοναστήρια του Προφήτη Ηλία Παλαιοχωρίου, της Στάγιας, της Ρούστιανης, του Αγίου Γεωργίου Άνω Φτέρης, του Αγίου Παντελεήμονα Κλωνίου και κάποια ρημοκλήσια, ήταν σύμφωνα με την παράδοση, οι τόποι λατρείας και τα καταφύγια των κατατρεγμένων ραγιάδων.

Η καμπάνα της εκκλησιάς συνδέθηκε με όλα τα γεγονότα και τις εκδηλώσεις του χωριού. Αυτή θα αναγγείλει τα μεγάλα εθνικά γεγονότα, την επιστράτευση και τις μεγάλες νίκες. Θα αναγγείλει την άφιξη επίσημων προσώπων, την άφιξη του αγροτικού γιατρού και του ταχυδρόμου. Θα καλέσει τον κόσμο να τρέξει για την πυρκαγιά, για τις πλημμύρες για τα κοινοτικά έργα και φροντίδες. Θα σημάνει λυπητερά για το θάνατο του συγχωριανού και το Μεγαλοβδόμαδο, χαρμόσυνα τη Λαμπρή , του Χριστού και σε κάθε γιορτή. Αυτή καλούσε τα χρόνια εκείνα τα σχολιαρούδια στο σχολειό. Αυτήν άκουγε ο ξωμάχος, έκανε το σταυρό του και κινούσε για το χωριό, τον αντίλαλό της νοσταλγούσε ο ξενιτεμένος στην πικρή ξενιτιά…

Στις μέρες μας πολλές ενορίες έχουν μείνει χωρίς παπά και οι εκκλησιές λειτουργούν περιστασιακά. Η σεβάσμια μορφή του ιερέα που ορμήνευε τους χωριανούς του, που πρώτος έσερνε το χορό στα πανηγύρια, που πάντα συμμετείχε σε κάθε κοινωνική δραστηριότητα, γίνεται σιγά σιγά μια μακρινή ανάμνηση.

Οι πολιούχοι των χωριών μας είναι:

Άγιος Σώστης: Άγιος Νικόλαος, Ανατολή: Άγιος Νικόλαος ο Νέος, Άνω Καλλιθέα: Άγιος Αθανάσιος, Αργύρια: Άγιος Νικόλαος , Γαρδίκι: Κοίμηση της Θεοτόκου, Δίλοφο: Άγιος Νικόλαος ο Νέος, Καμπιά: Άγιος Κων/νος, Κανάλια: Άγιος Αθανάσιος, Κάτω Καλλιθέα: Άγιος Γεώργιος, Κλωνί: Άγιος Νικόλαος, Κολοκυθιά: Κοίμηση της Θεοτόκου, Κουτσούφλιανη: Άγιοι Απόστολοι, Κυριακοχώρι: Άγιος Νικόλαος, Λευκάδα: Άγιος Νικόλαος, Μάρμαρα: Παμμέγιστοι Ταξιάρχες, Μεσοποταμία: Άγιος Νικόλαος, Νικολίτσι: Κοίμηση της Θεοτόκου, Παλαιοβράχα: Κοίμηση της Θεοτόκου, Παλαιοχώρι: Προφήτης Ηλίας, Περιβόλι: Γέννηση της Θεοτόκου, Πίτσι: Άγιοι Απόστολοι, Πλάτανος: Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, Πουγκάκια: Κοίμηση της Θεοτόκου, Φτέρη: Άγιος Γεώργιος, Σπερχειάδα: Άγιος Νικόλαος.

 

Περιοχή Δ.Ε.Μακρακώμης

Tο τριήμερο της αποκριάς στην Μακρακώμη με αποκορύφωμα την καθαρά Δευτέρα με την μεγάλη καρναβαλική παρέλαση πεζών και αρμάτων. Μια από τις μεγαλύτερες και ωραιότερες καρναβαλικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα.

Πανηγύρι παραδοσιακό στη Μακρακώμη του Αγίου Πνεύματος.

Παραδοσιακά πανηγύρια σε όλα τα διαμερίσματα του δήμου από το Πάσχα και μέχρι το φθινόπωρο.

Εκδηλώσεις των τοπικών πολιτιστικών συλλόγων με μουσικές βραδυές από ντόπιους και ξένους καλλιτέχνες, αφιερώματα, αναπαράσταση παλαιών εθίμων, εκθέσεις ,θεατρίκα κ.λπ. κατά την περίοδο του καλοκαιριού συνήθως.

Εκδηλώσεις για την μεγάλη μάχη της Μακρακώμης (6-10-1943).

 

Καρναβάλι Mακρακώμης

Οι Καρναβαλικές Εκδηλώσεις στην Μακρακώμη ξεκίνησαν από την δεκαετία του 50 με τις Αποκριάτικες Χοροεσπερίδες.

Μετά τον Εμφύλιο παρά την φτώχεια ,την πείνα και την δυστυχία η Μακρακώμη γλεντούσε. Έχουν μείνει στην Ιστορία οι Αποκριάτικες Χοροεσπερίδες που αποτελούσαν γεγονός όχι μόνο για την Μακρακώμη, αλλά και για όλη την Φθιώτιδα.

Στην σημερινή μορφή του το Καρναβάλι ξεκίνησε το 1963. Εμπνευστής του ο τότε λοχαγός και μετέπειτα κοινοτάρχης της Μακρακώμης Νίκος Κωνσταντόπουλος.

Χαρακτηριστικό του Μακρακωμίτικου καρναβαλιού η παρουσία των θρυλικών ινδιάνων δημιούργημα του αείμνηστου Θόδωρου Χειμώνα.

Από τότε ως και σήμερα οι Ινδιάνοι είναι το σήμα κατατεθέν του Μακρακωμίτικου Καρναβαλιού.

 

Περιοχή Δ.Ε.Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού

Πολιτιστικές εκδηλώσεις του Δήμου γίνονται  τον Αύγουστο και περιλαμβάνουν Θέατρο Σκιών, Μουσική βραδιά νεολαίας, Παραδοσιακό Πανηγύρι, Βραβεύσεις Σπουδάζουσας νεολαίας, Θεατρικές Παραστάσεις.

Παραδοσιακά Πανηγύρια – Εορτασμοί Πολιούχων γίνονται σε όλες τις Τοπικές Κοινότητες, συγκεκριμένα στο:

  • Τ.Κ. Αγίου Γεωργίου – 15 Αυγούστου της Παναγίας
  • Τ.Κ. Βίτωλης – Ζωοδόχου Πηγή
  • Τ.Κ. Δικάστρου – 20 Ιουλίου του Προφήτη Ηλία
  • Τ.Κ. Μαυρίλου –  Αρχές Αυγούστου
  • Τ.Κ. Μεγάλης Κάψης – 27 Ιουλίου του Αγίου Παντελεήμονα
  • Τ.Κ. Μεσαίας Κάψης – 26 Ιουλίου της Αγίας Παρασκευής
  • Τ.Κ. Μερκάδας – 26 Ιουλίου της Αγίας Παρασκευής
  • Τ.Κ. Νεοχωρίου – 15 Αυγούστου της Παναγίας
  • Τ.Κ. Παλαιοκάστρου – 15 Αυγούστου της Παναγίας
  • Τ.Κ. Περιβλέπτου – 15 Αυγούστου της Παναγίας
  • Τ.Κ. Πιτσιωτών – 26 Ιουλίου της Αγίας Παρασκευής
  • Τ.Κ. Πτελέας – 29 Αυγούστου Αποκεφαλισμός του Ιωάννου

Πάσχα. Οι κάτοικοι όλων των χωριών ψήνουν αρνιά και κοκορέτσια στους δρόμους και στις αυλές των σπιτιών τους, χορεύουν και τραγουδούν.

Τα κούλουμα. Μεγάλη γιορτή που γίνεται στον Άγιο Γεώργιο την καθαρά Δευτέρα. Στην γιορτή αυτή οργανώνονται διάφορες εκδηλώσεις όπως γαϊδουροδρομίες, αναπαρίσταται με σατυρικό τρόπο βλάχικος γάμος, παίζεται το παλιό παιχνίδι η «Γουρούνα», παραδοσιακοί χοροί. Επίσης μοιράζονται νηστίσιμα εδέσματα και ντόπιο κρασί.

Παραδοσιακό Παιχνίδι – Γουρούνα

  • Γιορτή Λουκάνικου. Γιορτή που οργανώθηκε τα τελευταία χρόνια και γίνεται τέλος Ιουνίου στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου. Περιλαμβάνει δημοτική ορχήστρα και δωρεάν λουκάνικα (προσφορά των κρεοπωλών της περιοχής).
  • Γιορτή πίτας. Γιορτή που λαμβάνει χώρα στο Δημοτικό Διαμέρισμα του Παλαιοκάστρου και στον Άγιο Γεώργιο όπου προσφέρονται χωριάτικες πίτες.
  • Γιορτή κυνηγού, στο Περίβλεπτο γίνεται με τη λήξη της κυνηγετικής περιόδου συγκεντρώνοντας σε μια γιορτινή εκδήλωση τους κυνηγούς του νομού.
  • Γιορτή κάστανου, γίνεται στην Τ.Κ. Μαυρίλου τέλος Οκτωβρίου
  • Αντάμωμα Σαρακατσαναίων, γίνεται κάθε χρόνο τον Ιούλιο στο εξωκλήσι των Αγίων Αποστόλων (1825) στη Μερκάδα, στο χώρο αναψυχής του και στις καλύβες των Σαρακατσαναίων.

 

Περιοχή Τ.Κ.Τυμφρηστού

  • Αναβίωση παλαιών εθίμων «Ξεφλουδίσματα».
  • Αντάμωμα των «Απανταχού Τυμφρησταίων» με ζωντανή δημοτική μουσική.
  • Πανηγύρι διήμερο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.