Σύμφωνα με την παράδοση, το χωριό Κάτω Καμπιά κτίσθηκε στους βυζαντινούς χρόνους ψηλότερα από τη σημερινή του θέση στην τοποθεσία Καρτσαρού και σε υψόμετρο 960μ. στη βορειοδυτική πλευρά του βουνού Γουλινάς. Αργότερα, κατά τον 13ο αιώνα το χωριό μεταφέρθηκε στη θέση Παλιοκαμπιά. Τη σημερινή ονομασία του την οφείλει στο γεγονός ότι είναι κτισμένο πάνω σε μικρό οροπέδιο.

Μαστόροι από την Ήπειρο έκτισαν από πέτρα γύρω στις 73 κατοικίες, από τις οποίες σήμερα μόνο ερείπια έχουν απομείνει. Από τους ίδιους γύρω στο 1293 – 1296 κτίσθηκε και η εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Δυστυχώς οι κάτοικοι δεν αξιολόγησαν τη σπουδαιότητα του μνημείου και γύρω στο 1915 γκρέμισαν το ναό για να κτίσουν έναν μεταγενέστερο.

Στην περίοδο της τουρκοκρατίας οι κάτοικοι του χωριού για να αποφύγουν τα δεινά εγκαταστάθηκαν κατά ομάδες σε πιο μικρούς οικισμούς στη γύρω περιοχή και στα σημεία με τα σημερινά τοπωνύμια Παλαιοχώρι-Γαύρος και αλλού. Το 1835, με τη δημιουργία του ελληνικού κράτους, το χωριό καταγράφεται με το τοπωνύμιο Καμπιά – Γαύρος και με πληθυσμό 67 κατοίκων.

Το χωριό καταστράφηκε από τα γερμανικά στρατεύματα Κατοχής που το έκαψαν το 1944. Ο οικισμός κτίστηκε ξανά στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Εδώ πρέπει να υπογραμμιστεί η σημαντική προσφορά του Κολλεγίου Αθηνών, το οποίο την ίδια περίοδο ανέλαβε και έκτισε με δικές του δαπάνες το Δημοτικό Σχολείο του χωριού στη νέα θέση που βρίσκεται σήμερα.

Τα Άνω Καμπιά είναι χτισμένα σε υψόμετρο 900 μέτρα και ο πληθυσμός τους δεν ξεπερνά τους 13 κατοίκους.